PAK TANI lan KANCIL

Sawijining dina, pak tani lagi jagongan ning gubug sawahe, pak tani mbayangake timun – timun ning sawahe uwoh akeh lan bakal oleh untung akeh. Dina kuwi sawahe isih ditanduri timun karo anak – anake, amarga anak – anake isih ning umah dadi sak durunge mangkat menyang kota maneh, pak tani ngakon anake nandur timun ing sawahe.

“Weleh – weleh makmur temenan uripku iki” ngendikane Pak Tani karo leyeh – leyeh

Ning sawah anak – anake padha nandur timun karo ndongeng – ndongeng.

“Mas – Mas, mpun mireng cariyos para warga dereng?” pitakone Ani, sing paling cilik.

“Cerita apa ta An? Kok aku durung ngrungu,”

“Wonten kewan sing remen nyolong tanduran, Mas. Ani kok ajrih menawi tandurane Bapak ugi dicolong” kandhane Ani kuwatir.

“Lah ora, An. Wis ta mengko Bapak mesthi njagani tanduran iki, wis yo nandur maneh” Mase ngeneng – ngeneng Ani.

                                                                **********

Wis rong wulan anggone Pak Tani ngakon anak – anake nandur timun, nanging rong wulan kuwi Pak Tani ora tau niliki sawahe. Pak Tani anane leyeh – leyeh ning umah lan ora tau niliki sawah. Nganti sawijining dina ana tanggane sing ngomong yen sawahe diurak – arik kancil. Nanging Pak Tani mung leyeh – leyeh bae ora milu warga liyane sing maring sawah arep nyekel kancil.

Esukke Pak Tani maring sawah kanthi males – malesan, anggone mlaku ora niat lan ora nggatekake dalan. Ora suwe ana swara gedebuk!

“Tulung…! Tulung!” bengoke Pak Tani. Para warga gage – gage maring asal swara mau.

“Pak, Pak pye kok bisa mlebu luwang iki?” pitakone warga.

“Luwang apa iki? Sapa sing gawe ning sawahku?” Pak Tani rada nesu.

“Lha iki kanggo nyekel si kancil, Pak. Pirsani sawahe sampeyan, sing paling akeh dicolongi ya nggon sawahe sampeyan, mangka warga gawe luwang ning kene,”

“aduh – aduh, ora sida untung malah dadi buntung,” Pak Tani nangis ana luwang.